laterale epicondylalgia, beter bekend als tenniselleboog, is een veelvoorkomende aandoening die mensen treft die zich bezighouden met repeterende armbewegingen. Het wordt gekenmerkt door pijn en gevoeligheid aan de buitenzijde van de elleboog, vaak als gevolg van overbelasting van de strekpees. Deze aandoening kan iemands vermogen om dagelijkse taken uit te voeren en aan sport te doen aanzienlijk beïnvloeden, met name als het gaat om grijpen of het strekken van de pols. Deze blogpost geeft een samenvatting en nieuwste inzichten en biedt een uitgebreid overzicht voor behandelaars of mensen die lijden aan deze aandoening en hun begrip en management van deze aandoening willen verbeteren.
Risicofactoren voor laterale epicondylalgia: laterale epicondylalgia is een aandoening die veel mensen treft, met name mensen die zich bezighouden met repetitieve armbewegingen of inspannende activiteiten. Hoewel deze aandoening vaak wordt geassocieerd met atleten, kan deze voorkomen bij iedereen wiens dagelijkse activiteiten de pezen van de onderarm belasten. Door de belangrijkste risicofactoren te begrijpen, kun je proactieve stappen ondernemen om de aandoening te identificeren en effectief aan te pakken.
Leeftijd als bijdragende factor: Leeftijd speelt een belangrijke rol bij laterale epicondylalgia, waarbij de aandoening vaker voorkomt bij mensen ouder dan 40 jaar. Degeneratieve veranderingen in de pezen, die van nature toenemen met de leeftijd, zijn een belangrijke factor. Dit betekent echter niet dat jongere mensen immuun zijn voor de aandoening - deze komt gewoon veel minder vaak voor bij mensen onder de 40 en zeer zelden bij mensen van begin 20 of jonger.
De rol van repetitieve overbelasting: repetitieve overbelasting is een van de belangrijkste oorzaken van laterale epicondylalgia. Activiteiten waarbij de hand herhaaldelijk wordt vastgepakt, vooral met een gestrekte en geproneerde pols, zetten de strekpezen van de onderarm zwaar onder druk. Na verloop van tijd kan dit leiden tot microscheuren, overbelastingsblessures en peesdegeneratie.
Vooral handarbeiders, kantoorpersoneel en recreatieve sporters lopen risico door de repetitieve aard van hun taken. Bijvoorbeeld: Handenarbeiders voeren vaak taken uit waarbij ze krachtig moeten grijpen of tillen, wat de pezen zwaar belast.Sporters die aan tennis, golf of squash doen, maken vaak herhaalde armbewegingen, waardoor het risico op het ontwikkelen van de aandoening toeneemt, vooral wanneer de techniek of uitrusting niet optimaal is.
Beoordeling van potentiële laterale epicondylalgia: de beoordeling begint met een grondige anamnese van de patiënt en inzicht in de letselmechanismen en specifieke pijnprikkels. Na zorgvuldig naar de patiënt te hebben geluisterd en mogelijke rode vlaggen te hebben verwijderd, wordt de beoordeling meestal voortgezet met het aanraken van de elleboog, waarbij de nadruk ligt op de laterale epicondylus en de omliggende musculatuur, waaronder de gemeenschappelijke strekpezen. Tijdens het aanraken oefenen clinici druk uit op deze gebieden terwijl ze de patiënt vragen om specifieke bewegingen uit te voeren. Dit proces helpt om de exacte locatie van de pijn vast te stellen en een eventuele relatie met de betrokken pezen te identificeren. Daarnaast moet de fysiotherapeut ook het bewegingsbereik en de functionele mogelijkheden van de patiënt beoordelen om te begrijpen welke invloed de aandoening heeft op het dagelijks leven en de activiteiten van de patiënt. Functionele beoordeling kan inhouden dat het vermogen van de patiënt wordt geobserveerd om taken uit te voeren die de symptomen verergeren, zoals het vastpakken of optillen van voorwerpen. Begrijpen hoe de pijn van de patiënt samenhangt met zijn of haar dagelijkse activiteiten is dus cruciaal voor het maken van een effectief revalidatieprogramma.
1. Onderwijs en belastingsbeheer: Het begrijpen en beheren van de belasting is van fundamenteel belang voor de behandeling. Als behandelaar moet u uw patiënten leren om verergerende activiteiten te vermijden, zoals herhaaldelijk vastpakken of de pols strekken in een geproneerde positie. Daarnaast kan het helpen om hen aan te moedigen de pijn als richtlijn te gebruiken. Een algemene regel is dat de pijn tijdens activiteiten niet meer dan 3-4 op de 10 mag bedragen en dat de pijn binnen een half uur tot een uur na de oefening moet verdwijnen. Als de pijn aanhoudt of de symptomen verergeren, moet dit aangeven dat er aanpassingen nodig zijn.
2. Oefentherapie: Oefening heeft bewezen superieur te zijn aan passieve behandelingen, hoewel niet in grote mate. Toch is deze behandelmethode nog steeds superieur aan alle andere, omdat het de genezing en regeneratie van het peesweefsel kan bevorderen. Het bepalen van de juiste belasting is cruciaal, maar overbelasting leidt tot weefselafbraak en verergert de symptomen. Het is belangrijk op te merken dat je tijdens en na de oefeningen onder een NPRS (Numeric Pain Rating Scale) van 3-4 moet blijven en dat de pijn binnen 24 uur moet verdwijnen, maar idealiter binnen een uur of twee.
3. Aanvullende therapieën: Verschillende aanvullende therapieën kunnen de oefentherapie aanvullen om de pijn optimaal te verlichten en het herstel te ondersteunen:
Tapen: Technieken zoals de spiraalmethode, die de elleboog tijdens de beweging ondersteunt, kunnen verlichting van pijn en een gevoel van stabiliteit geven. Zorg voor een juiste toepassing om huidirritatie of ongemak te voorkomen.
Bracing: Elleboogbraces kunnen helpen door de pijn op het getroffen gebied te verminderen. Patiënten moeten echter worden geïnstrueerd over het juiste gebruik ervan om complicaties zoals zenuwcompressie te voorkomen.Manuele therapie: Laterale glijders bij de elleboog kunnen verlichting van de pijn geven en de progressie van de oefeningen vergemakkelijken. Bij deze glijbewegingen wordt de humerus gestabiliseerd en wordt er een zijwaartse kracht op de ulna uitgeoefend. Schok golftherapie: Er zijn sterke aanwijzingen dat dit niet gunstig is voor laterale epicondylalgia en de resultaten zelfs kan verslechteren.
Dry needling: Dry needling heeft mogelijk een gunstiger profiel voor pijnbestrijding. Hoewel het bewijs voor dry needling minder sterk is dan voor andere behandelmethoden, suggereren sommige onderzoeken dat het bij bepaalde patiënten de pijn kan verlichten. Het primaire doel van dry needling moet pijnbestrijding zijn in plaats van het direct stimuleren van peesherstel.
